Losowy cytat:

Inna od Wszystkich - Rozdział 1


Jestem w dziwnym pokoju. Nie wiem po co. Nie wiem od kiedy. Nie wiem ile jeszcze. Po prostu jestem. Siedzę na kanapie, a w moim umyśle jest tylko biel. Ten kolor jest wszędzie. Wszystko jest tu białe. Czekam na coś, ale nie pamiętam na co. Wstaje powoli z miejsca gdzie siedziałam i biorę pierwszą książkę z pobliskiej półki. Kiedy ją otwieram nachodzą mnie obrazy. To całe moje życie. Widzę wszystko. Twarz lekarza przyjmującego mnie na świat, pierwsze spotkanie z rodziną, pierwszą zabawkę, moje pierwsze kroki, pierwszy upadek, pierwszy dzień w przedszkolu, w podstawówce, w gimnazjum, moich przyjaciół, znajomych, wszystkie moje uśmiechy i łzy. Całe moje życie. Wszystko pamiętam dokładnie. Zbyt dokładnie. Odkładam książkę i podchodzę do lustra, wiszącego na przeciwko kanapy. Widzę w nim moje odbicie. Czy to na pewno ja? Odbicie nie powtarza moich ruchów, tylko bezczelnie uśmiecha się od ucha do ucha.

 -Jak możesz być tak beznadziejna? - moje odbicie odezwało się, co mnie nie zdziwiło. - Stoisz tu i tępo na mnie patrzysz. Co powinnaś zrobić? Będziesz tu tak tkwić? Chcesz być uwięziona wewnątrz siebie?

 Tak samo jak wcześniej byłam po prostu obojętna, teraz ogarnęła mnie czysta panika. Wewnątrz siebie? Co to znaczy? Dlaczego tu jestem? Chcę stąd wyjść!

 -Chcesz wyjść? - moja postać w lustrze spoważniała. - W takim razie musisz nauczyć się patrzeć inaczej.

 Dziewczyna z lustra machnęła dłonią i w jednej chwili znalazłam się w białym lesie. Czułam miękką, białą trawę pod bosymi stopami. Otaczały mnie drzewa o białych pniach i liściach. Przede mną, oparte o drzewo, stało lustro, a dziewczyna ze środka powiedziała tylko "przetrwaj" i zniknęła.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Inna od Wszystkich - Rozdział 4

Tak jak myślałam badania wzroku nic nie wykazały. Dni w szpitalu mijały. Nie wstawałam prawie z łóżka i tylko czytałam książki przyniesione przez mamę. Ich treść zawsze musiała być "naukowa". Podręczniki, książki opisujące historię Polski, ale czasem też innych krajów, biografie i inne tego rodzaju rzeczy. Czytałam je i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że przeczytaną treść od razu zapamiętywałam. Z czasem zaczęłam chodzić na rehabilitację i powoli wracałam do sprawności fizycznej. Myślałam, że mój wzrok z czasem wróci do normalności, ale były to marne nadzieje. Chyba będę musiała z tym żyć. Oprócz świetnej pamięci i dziwnych kolorów zauważyłam u siebie jeszcze kilka dziwnych rzeczy. Naukowcy udowodnili że nie da się robić kilku rzeczy na raz skupiając się przy tym w stu procentach. Im więcej rzeczy robimy tym bardziej dzielimy naszą uwagę. Na przykład jeśli robisz dwie czynności na raz to na jednej skupiasz uwagę tylko w pięćdziesięciu procentach. Za mną jest i
Czytaj więcej

Inna od Wszystkich - Rozdział 7

*Natalka pov* Ranek minął mi na zastanawianiu się, co czeka na mnie w szkole. Przede wszystkim przewiduję, że zostanę oblana wodą, więc spakowałam do torby dwa dodatkowe zestawy ubrań. Włożyłam moje czarne conversy i miałam już wychodzić, kiedy moją uwagę zwróciło odbicie w lustrze wiszącym przy drzwiach wyjściowych. Coś było nie tak... Oczy. Zapomniałam o założeniu soczewek. Pobiegłam na górę i włożyłam szkła kontaktowe. Rozejrzałam się po pokoju. Mam chyba wszystko. Wyszłam z domu. Po drodze do szkoły moje uszy wypełniał szum wiatru i odgłosy przejeżdżających samochodów. Świat wydaje się rano jeszcze bardziej żywy niż zwykle. Kolory wokół mnie zachwycały. Szłam chodnikiem, a obok mnie przechodzili inni ludzie, jednak ja byłam inna od nich. Oni słyszeli, ale nie słuchali. Oni patrzyli, ale nie widzieli. Oni są zamknięci w swoich światach i jeśli nie muszą to nie przywiązują do czegoś większej uwagi. Dotarłam pod budynek szkoły i przyjrzałam mu się niechętnie. Z jakiegoś powodu, mim
Czytaj więcej

Lost Sky - Rozdział 4

Minął tydzień od wypadku. Przez ten czas zdążyłem uświadomić sobie, że tak naprawdę nie miałem przyjaciół. Wszyscy byli fałszywi. Spotykali się ze mną, bo mieli z tego korzyści i pewność, że nie wyładuję na nich gniewu. Zdałem też sobie sprawę z tego, jak bardzo brakuje mi rodziców. Od zawsze kiedy pamiętam większość czasu spędzali w pracy. Dzięki temu, a raczej przez to, jesteśmy bogaci. Jednak teraz co mi po bogactwie? Wolałbym żeby rodzice byli tu ze mną, ale nie przyszli mnie odwiedzić. Po wypadku według innych stałem się cichy i nie chciałem nic jeść, ale prawda jest taka, że w mojej głowie szalały myśli. Zastanawiałem się nad moim życiem, nad sprawami, na które normalnie nie poświęcałbym czasu. Kuba, chłopak, który leży ze mną na sali, próbował kilka razy ze mną porozmawiać, ale daremnie. Byłem zbyt bardzo pochłonięty myśleniem, którym - jak się okazało- nie grzeszyłem wcześniej. Siedziałem właśnie na moim szpitalnym łóżku i wpatrywałem w okno (dokładnie w szybę, bo więcej o
Czytaj więcej