Quiet Garden

*Natalka pov* Ranek minął mi na zastanawianiu się, co czeka na mnie w szkole. Przede wszystkim przewiduję, że zostanę oblana wodą, więc spakowałam do torby dwa dodatkowe zestawy ubrań. Włożyłam moje czarne conversy i miałam już wychodzić, kiedy moją uwagę zwróciło odbicie w lustrze wiszącym przy drzwiach wyjściowych. Coś było nie tak... Oczy. Zapomniałam o założeniu soczewek. Pobiegłam na górę i włożyłam szkła kontaktowe. Rozejrzałam się po pokoju. Mam chyba wszystko. Wyszłam z domu. Po drodze do szkoły moje uszy wypełniał szum wiatru i odgłosy przejeżdżających samochodów. Świat wydaje się rano jeszcze bardziej żywy niż zwykle. Kolory wokół mnie zachwycały. Szłam chodnikiem, a obok mnie przechodzili inni ludzie, jednak ja byłam inna od nich. Oni słyszeli, ale nie słuchali. Oni patrzyli, ale nie widzieli. Oni są zamknięci w swoich światach i jeśli nie muszą to nie przywiązują do czegoś większej uwagi. Dotarłam pod budynek szkoły i przyjrzałam mu się niechętnie. Z jakiegoś powodu, mim

Wstałam wcześnie. Dużo za wcześnie. Rozpoczęcie miałam na dziewiątą, a obudziłam się o czwartej. Chyba wczesne wstawanie będę musiała dopisać do mojej listy dziwactw. Wzięłam prysznic i ubrałam się w białą koszulę, czarną spódnicę oraz zakolanówki w tym samym kolorze. Włożyłam soczewki z zadowoleniem stwierdzając, że moje oczy mają odcień oczu taty. Zeszłam na dół i zjadłam śniadanie. Do szkoły mam 15 minut drogi pieszo, więc zostało mi dużo czasu. Postanowiłam poczytać kolejną książkę. O ósmej trzydzieści postanowiłam się zbierać. W małą czarną torebkę spakowałam chusteczki, mały notes i długopis. Wzięłam telefon ze słuchawkami, włożyłam czarne baleriny i wyszłam zamykając za sobą drzwi. Po drodze słuchałam Beethovena.  Ile będę musiała siedzieć w tej okropnej szkole? Jeszcze nawet tam nie weszłam, a już chcę wracać do domu. Przekraczając bramę placówki, wyjęłam słuchawki z uszu. Ruszyłam za innymi uczniami i dotarłam na salę gimnastyczną. Z tego co wiem to jestem w klasie 1a. Rozejr

Wstałam koło piątej, co ostatnio było na porządku dziennym, ale przed śpiączką wydawało się niemożliwe. Wzięłam szybki prysznic, wysuszyłam włosy i zrobiłam sobie lekki makijaż. Stanęłam przed szafą i zabrałam czarne rurki, zwykłą, białą koszulkę i bieliznę. Ubrałam się nieśpiesznie i podeszłam do lusterka. Wyglądałam jakbym była pozbawiona kolorów na tle pełnego barw świata. Tylko moje oczy mieniły się  jak dwa szafiry. Usiadłam na łóżku z laptopem. W internecie zamówiłam białe soczewki kontaktowe. Spróbuję ukryć nimi mój nietypowy kolor oczu. Wzięłam z półki przy drzwiach jedną z książek i poszłam do nowoczesnego salonu. W domu nie było już nikogo. Usiadłam na wygodniej kanapie i zaczęłam czytać "Dzieci Ireny Sendlerowej". Po skończeniu lektury była dopiero dziesiąta.  Zjadłam na śniadanie musli z malinami i postanowiłam się chwilę przejść. Włożyłam białe konwersy i wyszłam zamykając drzwi na klucz. Poszłam do pobliskiego parku i zajęłam miejsce na ławce przy fontannie. Pa

Minął tydzień od wypadku. Przez ten czas zdążyłem uświadomić sobie, że tak naprawdę nie miałem przyjaciół. Wszyscy byli fałszywi. Spotykali się ze mną, bo mieli z tego korzyści i pewność, że nie wyładuję na nich gniewu. Zdałem też sobie sprawę z tego, jak bardzo brakuje mi rodziców. Od zawsze kiedy pamiętam większość czasu spędzali w pracy. Dzięki temu, a raczej przez to, jesteśmy bogaci. Jednak teraz co mi po bogactwie? Wolałbym żeby rodzice byli tu ze mną, ale nie przyszli mnie odwiedzić. Po wypadku według innych stałem się cichy i nie chciałem nic jeść, ale prawda jest taka, że w mojej głowie szalały myśli. Zastanawiałem się nad moim życiem, nad sprawami, na które normalnie nie poświęcałbym czasu. Kuba, chłopak, który leży ze mną na sali, próbował kilka razy ze mną porozmawiać, ale daremnie. Byłem zbyt bardzo pochłonięty myśleniem, którym - jak się okazało- nie grzeszyłem wcześniej. Siedziałem właśnie na moim szpitalnym łóżku i wpatrywałem w okno (dokładnie w szybę, bo więcej o

Impreza z okazji zakończenia roku u Louisa trwała w najlepsze. Tańczyłem pośród dziesiątek spoconych ciał i pochłaniałem alkohol bez oporu. Ruszyłem w kierunku salonu, który przypominał pobojowisko. Wszędzie unosił się dym papierosowy i migały kolorowe światła. Po podłodze walały się czerwone kubeczki, a gdzieniegdzie kilka osób. Przed telewizorem w kole siedzieli członkowie mojej drużyny z kilkoma cheerleaderkami, grając w butelkę. Po krótkiej namowie postanowiłem się do nich dołączyć. O dwudziestej trzeciej byłem już trochę pijany. Przeleciałem jakąś pustą dziewczynę podobną do plastiku i postanowiłem wrócić do domu, bo źle się czułem. -Wychodzisz już? - zapytał próbujący przekrzyczeć muzykę Maks, kiedy podniosłem buta i podjąłem pierwszą próbę trafienia w niego stopą, która niestety skończyła się fiaskiem. -Nooo - mruknąłem pod nosem i na wszelki wypadek, gdyby mnie nie zrozumieli, przytaknąłem kiwnięciem głowy. -Trzymaj - pijany Lukas pojawił się nagle w korytarzu i rzucił m

Tak jak myślałam badania wzroku nic nie wykazały. Dni w szpitalu mijały. Nie wstawałam prawie z łóżka i tylko czytałam książki przyniesione przez mamę. Ich treść zawsze musiała być "naukowa". Podręczniki, książki opisujące historię Polski, ale czasem też innych krajów, biografie i inne tego rodzaju rzeczy. Czytałam je i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że przeczytaną treść od razu zapamiętywałam. Z czasem zaczęłam chodzić na rehabilitację i powoli wracałam do sprawności fizycznej. Myślałam, że mój wzrok z czasem wróci do normalności, ale były to marne nadzieje. Chyba będę musiała z tym żyć. Oprócz świetnej pamięci i dziwnych kolorów zauważyłam u siebie jeszcze kilka dziwnych rzeczy. Naukowcy udowodnili że nie da się robić kilku rzeczy na raz skupiając się przy tym w stu procentach. Im więcej rzeczy robimy tym bardziej dzielimy naszą uwagę. Na przykład jeśli robisz dwie czynności na raz to na jednej skupiasz uwagę tylko w pięćdziesięciu procentach. Za mną jest i